- > Achterban in beweging
- > Uit het straatleven . .
- > Wat je altijd al wilde . .
- > Columns
- > Ontbijtje met . .
- > Imagine
- > YouTube films
Uitspraken en meningen in de columns worden niet gedragen door De Achterban of de Stichting Straat Consulaat.
Zij zijn hiervoor niet verantwoordelijk. Zij behouden wel het recht om de tekst te redigeren en/of in te korten.
================================================
Mensen met schulden vaak niet geholpen
Veel mensen met financiële problemen worden niet afdoende geholpen. Dat komt door onder meer de zware criteria waaraan zij moeten voldoen om in aanmerking te komen voor schuldhulpverlening. Door strenge criteria die gemeenten daarvoor hanteren maar ook door het gedrag en de motivatie van de betrokken personen zelf.
Dat staat in een onderzoek van de Hogeschool van Utrecht in samenwerking met de NVVK, de vereniging voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren. Volgens staatssecretaris Jetta Klijnsma (Sociale Zaken), voor de microfoon van de NOS, moet iedereen die bij een gemeente aanklopt individueel worden bekeken. Klijnsma adviseert mensen die niet geholpen worden naar de gemeenteraad, de ombudsman of Stichting Incassoleed (redactie) te stappen.
Volgens de onderzoekers hebben veel gemeenten de schuldhulpverlening de afgelopen jaren anders ingericht en hebben ze (tijdelijke) uitsluitingscriteria opgenomen. Zo worden mensen die geen inkomen hebben of ingeschreven zijn als zelfstandige bij de KvK uitgesloten. Ook mensen die een eerder beroep deden op schuldhulp of in een niet afgeronde scheiding zitten komen niet in aanmerking. Daarnaast zijn veel gemeenten ook gaan screenen op motivatie en vaardigheden.
Geconcludeerd wordt in het rapport dat het beleid moet worden aangepast en dat schuldenaren intensiever moeten worden begeleid om hun motivatie om het traject vol te houden te vergroten.
Uit cijfers van de NVVK over 2013 blijkt dat er in ons land toen 89.000 aanmeldingen waren voor schuldhulpverlening en in 2012 84.500. De gemiddelde schuld steeg in dat jaar tijd van 33.500 euro naar 37.700 euro.
Joke de Kock van de NVVK spreekt van oneigenlijke gronden waarop mensen worden uitgesloten van schuldhulp. Veel andere problemen komen volgens haar juist voort uit financiële problemen. Zo kunnen die juist weer problemen veroorzaken in het gezin of voor de gezondheid. Voor het onderzoek zijn de beleidscriteria van 34 gemeenten onderzocht. Ook zijn schuldhulpverleners en schuldenaren ondervraagd.
Op de site van de NOS zegt de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) dat het de bedoeling is dat bij alle mensen die zich melden voor schuldhulp van geval tot geval bekeken wordt wat de gemeente kan doen. Of dat in de praktijk gebeurt, weet de VNG niet, aldus de NOS.
(bron: nieuwsbrief van 14-5-2015 van stichting Incassoleed )
================================================
Verwarde patiënt valt tussen wal en schip
Politie en ggz-hulpdiensten krijgen te maken met steeds meer verwarde mensen. Maar ze krijgen vaak niet de zorg die ze nodig hebben. Dat zeggen ggz-professionals uit de praktijk in een hoorzitting met de Tweede Kamer.
Een belangrijke oorzaak is de versnelde afbouw van bedden zonder dat zorg aan huis goed is geregeld. Zorgverzekeraars en ggz-aanbieders hebben met het ministerie van VWS afgesproken om het aantal bedden in instellingen met een derde te verminderen. Dat moet in 2020 gerealiseerd zijn, maar uit onderzoek van het Trimbos-instituut blijkt dat dit sneller gaat. De bedoeling is dat de ggz-patiënten deel uitmaken van de samenleving en in hun eigen huis de zorg krijgen die ze nodig hebben. Deze zogeheten ambulantisering komt echter maar mondjesmaat van de grond, waardoor familie dikwijls de eerste opvang moet doen als het thuis mis gaat. Ook ontstaat er volgens de praktijkmensen steeds meer overlast in wijken, wat het draagvlak voor het beleid ondermijnt. 'We maken dezelfde fouten als in de jaren zeventig', verklaart Sjef Czyzewski, bestuursvoorzitter Antes in Rotterdam. 'We sluiten eerst de bedden en dan pas gaan we de ambulante zorg regelen.'
Steeds meer verwarde mensen
De praktijkmensen vinden dat de politiek en zorgverzekeraars niet in de gaten hebben hoe groot het probleem is en hoe urgent een oplossing is. Ardan Miedema, psychiater bij de GGD Amsterdam, zegt dat het aantal verwarde mensen waarmee de politie heeft te maken is verdubbeld in tien jaar. Ook voorzieningen voor nachtopvang zien een toename van 43 procent, terwijl die niet zijn bedoeld voor mensen met psychische klachten. Van de verwarde mensen die de politie oppakt, belandt zeventig procent in de cel, omdat er geen plek is bij ggz-aanbieders, verklaart Henk van Dijk, voorzitter landelijk platform politie en ggz.
Transitie langdurende zorg
Dat de noodhulp zo chaotisch is, heeft volgens Czyzewski te maken met de transitie van de langdurende zorg, waardoor de aansturing en de financiering van de acute ggz fragmentarisch is. 'In de AWBZ viel de noodopvang onder één budgettair kader, waardoor er improvisatieruimte was om het goed te regelen.'
Nu valt de toeleiding naar zorg onder de Wmo (gemeenten), terwijl de zorgverlening zelf onder de Zorgverzekeringswet (zorgverzekeraars) valt. Dat leidt tot domeinstrijd tussen zorgverzekeraars en gemeenten. Zorgverzekeraars, gemeenten en ggz-aanbieders hebben vooral oog voor hun eigen financiële belangen. Ze willen niet de rekening van een ander betalen. Ggz-aanbieders die zonder drempels hulp bieden, lopen een deel van hun inkomsten mis omdat zorgverzekeraars niet betalen voor onverzekerden. Parnassia gaat daarmee stoppen, omdat het niet langer is op te brengen. Terwijl dankzij die aanpak Den Haag de enige grote stad is waar de problemen met verwarde mensen is afgenomen.
Ggz ontbreekt in Wmo
Gemeenten hebben de acute ggz niet goed in het vizier, blijkt uit diverse verklaringen. 'De link tussen de Wmo en de ZVW ontbreekt', zegt Jan Laurier van de Federatie Opvang. 'De openbare ggz is geen onderdeel van de Wmo', zegt Cornel Vader van het Leger des Heils. Bert Stavenuiter, directeur van de vereniging van familieleden van mensen met psychose, constateert dat gemeenten voorzieningen voor dagbesteding voor ggz-patiënten sluiten, terwijl die juist belangrijk zijn voor de ambulantisering. Henk van Dijk, voorzitter landelijk platform politie en ggz, stelt vast dat de ggz ontbreekt in de Wmo-wijkteams. Hij pleit voor een rol voor sociaal-psychiatrisch verpleegkundigen.
VWS aan zet
Czyzewski vindt dat minister Edith Schippers van VWS met een oplossing moet komen, omdat het zorgstelsel voor deze patiënten niet goed werkt. 'VWS is verantwoordelijk voor het zorgstelsel. De minister zou de verschillende financiers moeten dwingen om mee te werken aan oplossing van het probleem. Teams van ggz-professionals moeten de wijken in kunnen gaan en de bevoegdheid krijgen om te handelen.' De minister schreef onlangs zelf aan de Tweede Kamer dat de opvang van mensen in acute psychische nood niet goed verloopt. (bron:Zorgvisie 18 mei 2015)
================================================
Het zou verboden moeten worden!
Stel je toch eens voor, beste lezer, je bent een verantwoordelijk persoon, en ‘s ochtends kom je dan als een van de eersten aan op je werk, op het gemeentehuis!
Bescheiden als je bent ga je dan niet pontificaal via de voorzijde, tenminste, niet altijd, maar dan neem je ook weleens de zijdeur, die `s nachts kennelijk openblijft!
En wat gebeurt er dan? Dan ga je letterlijk onderuit ! Onderuit! Letterlijk!
Het zou verboden moeten worden!
En wat is er dan gebeurd? Wel, kennelijk is er dan `s nachts iemand via die open deur naar binnen gedrongen, en heeft het nodig gevonden om in de hal, aan de zijkant van het gemeentehuis zijn of haar gal te spugen! Gal! De galbak!
Zou diegene daar een bedoeling mee hebben? Daar iets mee willen zeggen? Wellicht zoiets als:”ik heb echt overal schijt aan!?” Want dat lag er ook hè! Schijt! Vloeibare stinkende schijt! En dan ga je daarover letterlijk onderuit. Hoewel, niet echt letterlijk over die schijt, maar over het babylotiondoekje waarmee die schijt wonderbaarlijk genoeg keurig was bedekt!
Het zou verboden moeten worden!
En dat kan natuurlijk maar één soort persoon zijn hè, zo van dat volk waarvoor je je als verantwoordelijk persoon, persoonlijk inzet! Zwerfvolk!
Het zou verboden moeten worden!
En je krijgt natuurlijk gelijk, als altijd, wanneer je er bij het vragen naar incidenten bij de politie achterkomt dat zich die afgelopen nacht maar liefst twéé zwervers bij de alarmdienst hebben gemeld, die hadden 1-1-2 gebeld.
En ja, de vrouwelijke helft was inderdaad zwaar gal aan het spugen, én zwaar aan de schijt, én stierf van de pijn. Dat vrouwelijke kwartje beter gezegd, want hij was nogal fors en van haar was al bijna niets meer over.
Gelukkig waren er twee politiewagens eerder ter plekke dan de ambulance en die besloten na wat onderling gekeuvel en een vluchtige check vast te houden aan het zwervers S.O.S.-beleid ( de Sterf- Op- Straat-regeling) en lieten ze daar waar ze waren. ‘T kwartje alweer gevallen en krimpend van de pijn op de grond.
Een heel eind buiten het centrum van Den Haag, dat wel, een héél eind en er reden nog geen trams! Ze moeten er uren over hebben gedaan om in zo`n conditie het gemeentehuis te hebben bereikt! Expres? Zouden ze daar een bedoeling mee hebben? Daar iets mee willen zeggen?
Zou het anders kunnen zijn dat zij weer neerzeeg op de grond en hij een deurtje open vond, zodat zij even kon verpozen, en zich toen genoodzaakt zag, aldaar haar gal en shit te lozen?
Het zou verboden moeten worden!
En waar zijn zij dan gebleven? Even navragen bij de EHBO`s dan maar?
En jawel, alweer gelijk, zij hebben zich toch brutaalweg bij het ziekenhuis gemeld, en dat heeft haar gehouden! “Retteketet, je gaat beter naar bed, en heeft toen in een dag of zeven, haar vege lijf gered, ze is nu nog in leven!”
Verdorie! Wat een situatie! Stel je toch eens voor, beste lezer, dat je zo iemand, als verantwoordelijk persoon, nog eens tegenkomt! Stel je toch eens voor, dat zo iemand dan tegen je zegt te hopen dat je bij een volgende gelegenheid weer net zo onderuit gaat, en dan niet alleen letterlijk, maar vooral ook figuurlijk! En dan hè? En dan? Wat moeten we dan?
Het zou verboden moeten worden!
Linda Land
================================================
Ook ik ontving de mail waarin het vertrek van Mariëtte werd aangekondigd en ik voel me geroepen om iets over mijn kennismaking met "het Straatpastoraat" te delen.
Inmiddels zo’n 15 jaar geleden kwam ik op straat terecht. Ik had een redelijke opleiding en altijd een redelijk goed inkomen als medewerker bij sociale diensten. Echter vanaf zeer jonge leeftijd dronk ik veel en ik gebruikte ook al vanaf mijn puberteit harddrugs en dit leidde er uiteindelijk toe dat ik op straat terecht kwam.
Iemand die ik op straat had leren kennen en die al jaren in het daklozencircuit vertoefde stelde me aan Mariëtte Brekelmans voor. Ze nodigde me uit om op vrijdagmiddag eens een keer langs te komen.
Ik had in die tijd een zeer grote aversie naar alles en iedereen wat maar enigszins met christendom en kerk te maken had. Dus vooralsnog geen kerkbezoek!
Mariëtte kwam ik daarna geregeld tegen. Met de simpele vraag: Hoe gaaat het met jouuuuw? waarbij ik me elke keer weer irriteerde aan de oplopende toon in die vraag. Zeikwijf dacht ik, want ik vertrouwde niemand, geen hulpverlener (zitten gewoon lekker poen aan je te verdienen, gaan lekker naar een warm huis elke dag en twee keer per jaar op vakantie).
Er zijn van die momenten dat je er doorheen zit en dat je het opgeeft, dat je het geloof in een beter leven kwijt bent. Mariëtte zag mij en sprak me zoals ze inmiddels misschien wel twee honderd keer gedaan had aan met: hoe gaat het met jouuuuw?
En die dag nam ze geen genoegen met mijn standaardantwoord: prima hoor!
Kordaat zei ze: kom Frank! We lopen samen een stukje op.
Voor het eerst in mijn daklozenbestaan had ik weer eens een echt menselijk gesprek. Mijn frustraties uit het daklozenleven en het leven in het algemeen liet ik de vrije loop. De gevoelens die ik heel mijn daklozenbestaan uitgeschakeld had namen de overhand weer. Ook al voelde ik me dieptriest en ongelukkig: ik voelde! Mariëtte wist mij een spiegel voor te houden en daarin in zag ik iemand die ik al heeeel lang niet meer gezien had.
Hoe vreemd het ook klinkt, door het gesprek met Mariëtte kwam eindelijk mijn humaniteit weer boven. Ik ging weer actiever denken over toekomst en verwachtingen.
Graag wil ik Mariëtte dan ook bedanken voor haar interesse en geduld met mensen. Na dit gesprek met Mariëtte was er iets bij mij veranderd. Langzaam aan begon ik me weer met het leven te bemoeien. Via vrijwilligerswerk bij De Achterban en me inzetten voor de doelgroep daklozen waarvan ik deel uit maakte vond ik weer mijn interesse in mensen terug en heb ik me terug kunnen vechten.
Inmiddels gaat het naar omstandigheden goed. Extra scholing gehad, ik woon al weer enkele jaren onder een echt dak en ik heb op dit momenteel ook weer een baan. En ik vraag me af of het er allemaal ook zo uitgezien zou hebben als er geen mensen zoals Mariëtte op straat rondlopen.
Frank van der Schee
================================================
Beschermd wonen ?!?!
Bij beschermd wonen, gaat het om het bieden van onderdak en begeleiding aan personen met een psychische aandoening. Het gaat om personen bij wie op participatie gerichte onder-steuning vanuit een beschermende woonomgeving centraal staat.
Onder beschermd wonen, wordt in de Wmo 2015 verstaan:
• wonen in een accommodatie van een instelling;
• met het daarbij behorende toezicht en begeleiding;
• gericht op het bevorderen en herstel van zelfredzaamheid en participatie;
• gericht op het bevorderen van het psychisch en psychosociaal functioneren;
• gericht op stabilisatie van een psychiatrisch ziektebeeld;
• gericht op het voorkomen van verwaarlozing of maatschappelijke overlast;
• gericht op het afwenden van gevaar voor de cliënt of anderen;
• bestemd voor personen met psychische of psychosociale problemen, die niet in staat zijn zich op eigen kracht te handhaven in de samenleving.
Voor het bieden van beschermd wonen kan aanleiding bestaan indien iemand er vanwege psychische problematiek niet in slaagt om zelfstandig te wonen zonder de directe nabijheid van 24 uur per dag toezicht of ondersteuning. Tot nu toe wonen veel mensen die zich vanwe-ge psychische problemen niet zelfstandig kunnen handhaven in regionale instellingen voor beschermd wonen (RIBW).
Maatwerkvoorziening
In geval van beschermd wonen of opvang geldt het criterium dat de maatwerkvoorziening erin moet voorzien dat de betrokkene – indien dat kan en zo snel als mogelijk – weer in staat is zich op eigen kracht te handhaven in de samenleving. De maatwerkvoorziening geldt voor alle gevallen waarin iemand problemen heeft met zijn zelfredzaamheid en participatie of be-schermd wonen of opvang nodig heeft.
Bewoners wonen zo zelfstandig mogelijk met ondersteuning van de begeleiders. Elke bewo-ner krijgt de begeleiding die hij of zij nodig heeft. Ze maken daarover afspraken in een bege-leidingsplan. De begeleiders kunnen helpen met persoonlijke verzorging, het huishouden en het vinden van dagbesteding. Ze komen langs op afspraak en als er iets is, zijn ze altijd tele-fonisch bereikbaar.
De dame in mijn verhaal had vanmiddag een afspraak met haar begeleider maar het was gisteravond dat ze in de war raakte en dat doe je niet op afspraak !!!
Inderdaad, de bewoners zijn erg zelfstandig. Zo zelfstandig dat ze de mogelijkheid hebben om alleen boodschappen te gaan doen bij de Hoogvliet om de hoek en het risico lopen om mid-den op straat terecht te komen en tegen een boom te leunen mompelend: Waar ben ik? Ik begrijp er niets meer van … Waar ben ik? Wat doe ik hier? En zo door, achter elkaar … tien-tallen keren..
Dat overkwam de vrouw die ik gisteravond zo aantrof.
Eerst hield ik deze dame een tijdje in de gaten, me afvragend of ik me er wel of niet mee moest bemoeien. Ik weet dat er verderop twee huizen zijn waar mensen begeleid wonen. Ik zie de bewoners al jaren naar de Hoogvliet lopen. Vroeger in groepjes met een begeleider erbij maar tegenwoordig ook enkelingen. De laatste tijd vallen ze mij ook meer op dan vroe-ger. Maar om eerlijk te zijn heb ik me er niet echt in verdiept. Ik vind dit een moeilijk onder-werp. Is het omdat er te weinig personeel is of is het omdat men denkt dat het goed is voor de zelfredzaamheid van iemand als ze alleen naar de winkel gaan, alleen op straat lopen, of komt het gewoon goed uit vanwege bezuinigingen en te kort aan personeel?
De dame die ik gisteravond op straat tegen kwam was duidelijk niet in staat om alleen op straat te lopen. Toen ik haar uiteindelijk benaderde omdat ik het onverantwoord vond haar daar alleen te laten, vertelde ze dat ze zich de hele week al niet lekker voelde maar dat nie-mand haar geloofde, dat niemand naar haar luisterde. En ik ben geen dokter, maar ik vond dat de vrouw er niet goed uit zag, ze zag geel in haar gezicht en ik maakte me zorgen over haar.
Ik pakte de haar bij haar arm en wij liepen op ons gemak, maar eigenlijk niet echt want ze liep bijzonder moeilijk en erg langzaam, naar haar woongelegenheid. Ze was ondertussen genoeg bij de les om me te vertellen waar ze woonde. Ook klaagde ze onderweg over de bejegening. Ik dacht: waar rook is, zou zomaar vuur kunnen zijn, maar ik besloot om mijzelf pas een me-ning hierover te vormen als ik iemand van de begeleiding had gesproken.
Toen wij aan de deur van de woonvoorziening kwamen, ging de deur open en een medebe-woner keek ons aan met een verbaasde blik. Toen ik hem uitlegde dat ik deze dame een beetje in de war op straat gevonden had, ging hij iemand roepen.
Er kwam een jonge blonde dame van rond de 28 die me aankeek. Toen ik zei dat ik de dame een beetje in de war bij een boom had getroffen, zei ze: ”naar je kamer jij!” En ze probeerde de deur dicht te doen. Ze keek mij aan alsof ik iets verkeerd had gedaan. Geen dankjewel, en tegen de vrouw geen “joh meid, voel je je niet zo lekker” of “ben je niet goed geworden?” Nee, “naar je kamer jij!”
Ligt het aan mij dat ik dit raar vind, of is dit de manier om met je cliënten om te gaan? De verwarde dame in kwestie is rond de veertig en de medewerkster veel jonger. Geen respect als je het mij vraagt! Ik vertelde haar wat ik van haar gedrag vond en ging weg.
Na een paar minuten kwam een man van rond de dertig mij achterop. Hij vroeg mij wie ik ben en wat ik kwam doen. Toen ik het hem uitlegde en vertelde waarom ik boos was en dat deze dame zich verwaarloosd voelde, kreeg ik als antwoord dat zij deze dame iedere dag spraken en dat deze dame er vrijwillig woont en als ze boodschappen wil gaan doen dan kan dat. Zij kennen haar en of ik me met eigen zaken wilde bemoeien.
Dat deze mensen het gevoel hebben dat er geen aandacht aan ze wordt besteed verbaast me niet echt. Want laten we eerlijk zijn, wat ik gisteravond heb meegemaakt en de manier waar-op ik werd behandeld, er kon er niet eens een bedankje van af voor het feit dat ik een van een cliënten had teruggebracht. Ook werd niets over mijn gesprek met de cliënt gevraagd. En de cliënt zelf werd als een kind naar haar kamer toe gestuurd.
Als ik lees wat onder beschermd wonen in de Wmo 2015 wordt verstaan vind ik dat er gister-avond op diverse punten te kort werd geschoten of tegenstrijdig ten opzichten van deze pun-ten werd gehandeld.
Dit is niet zomaar een incident ben ik bang. Het past bij de signalen die we herhaaldelijk ont-vangen en ik moet toegeven dat ik mij als cliëntenraadslid en belangenbehartiger in de maat-schappelijke opvang en de geestelijke gezondheidszorg echt zorgen maak over de cliënten. Ik zal niet beweren dat de bedoelingen niet goed zijn, maar ze krijgen in de praktijk niet altijd de kans om gerealiseerd te worden. Komt het door ziekteverzuim, tekort aan personeel of bezui-nigingen? Hoe dan ook, de cliënten zijn de dupe en wij moeten oplossingen vinden om te voorkomen dat de kwaliteit van de zorg ernstig achteruit gaat.
Eve Bardin
================================================
Goodwillcentrum Leger Des Heils Wagenstraat verbouwt
Tegen de verdrukking in is het Leger des Heils begonnen met de verbouwing van de dagopvang aan de Wagenstraat in Chinatown, Down Town Den Haag. Dat houdt in dat de cliënten die helaas van deze maatschappelijke opvang faciliteit gebruik moeten maken, straks in mei/juni tijdelijk gebruik moeten maken van de opvang van het Leger des Heils aan de Binckhorstlaan. Het leger wilde eerst gaan verhuizen naar de Paviljoensgracht, want de behoefte en het verlangen naar een nieuw pand is groot - zowel bij het Leger als de cliënten - helaas werd daar door een aantal bewoners uit het Oude Centrum zo fel tegen geprotesteerd, dat deze voorgenomen verhuizing niet doorging.
(Nu staat in dat aangekochte pand een 2de hands kledingwinkel van het Leger gepland.)
Veroorzaker van dit felle protest was vooral de relatie tussen de gemeente en de bewoners. Bewoners vreesden nog meer overlast in hun zwaar belaste wijk. Terwijl het zeer de vraag is of de cliënten van de dagopvang aan de Wagenstraat de overlast veroorzaken en de nieuwe voorziening boven de dagopvang een 24 uurs opvang betreft, waar de mensen gewoon in huis verblijven.
De betrokken bewoners in de omgeving van het Goodwill Centrum willen behalve twee gescheiden ingangen voor de twee groepen, dagopvang en 24-uursopvang, een grotere hal bij de ingang, die als wachtruimte kan dienen, ter voorkoming van overlast buiten voor de ingang van het pand.
Ook zijn er bezwaren van omwonenden in verband met de wachtenden voor de ingang van het pand tijdens de soepmaaltijd om 12:00 en de maaltijd in de weekenden om 13:00 uur.
Ik denk dat dit een achterhaalde overlast is, omdat het Leger steeds meer mensen weigert en zodoende de cliëntgroep kleiner wordt.
Na sluiting van de gebruikersruimte aan het Zieken zal een aantal van de dakloze bezoekers dus gehuisvest gaan worden in het pand aan de Wagenstraat, in een 24-uurs voorziening.
Deze worden gehuisvest op de eerste en tweede etage van het voormalige hotelpand, waar tot 2 jaar geleden de Vrouwenopvang van het Leger was gehuisvest.
Ondergetekende is lid van de bewonerscommissie van de dagopvang en kon via een rondleiding constateren hoe groot deze etages zijn, daar moet zeker iets moois van te maken zijn.
De verbouwing is later gestart dan gepland. Hier spelen een aantal zaken een rol, bijvoorbeeld de brandweer die staat op een nooduitgang aan de achterzijde. Daar moest met Steadion en omwonenden over gesproken worden. Als oplossing kiest men er nu voor om de tuin en een hele smalle steeg naar de Amsterdamse Veerkade aan te wijzen als noodroute.
In april is het Leger begonnen met het laten strippen van het Vrouwenverblijf door een aannemer en staan de stellages al vast aan de gevel van het pand. In mei/juni is de verbouwing van de dagopvang van het Goodwill Centrum op de begane grond aan de beurt. Omdat de bezoekers van de dagopvang tijdelijk gebruik zullen maken van de accommodatie aan de Binckhorstlaan, zullen de cliënten van Vast en Verder en de Polen die al gebruik maken van deze opvanglocatie tijdelijk minder ruimte hebben. Door het Leger (des Heils) is geregeld dat er pendelbusjes gaan rijden om de cliënten
heen en weer van de te verbouwen opvanglocatie aan de Wagenstraat naar de tijdelijke opvanglocatie aan de Binckhorst te brengen. Het is jammer dat de pendelbusjes niet kunnen vertrekken vanaf de Wagenstraat of de Amsterdamse Veerkade, de pendel
bussen vertrekken sinds donderdag 1 mei bij het Theater aan het Spui, en rijden
van 08:00 uur om het hele uur in de ochtend tot 20:30 in de avond naar de Binckhorst
locatie. Het geeft de cliënten van de Dagopvang even ongemak. Maar ze krijgen er een mooie nieuwe inrichting voor terug.
De verlossing voor het personeel en de cliënten is nabij..
Ronald Warnik
================================================
VROUWENVERWENDAG 8 maart 2014
Na weken van voorbereiding was het dan eindelijk zover, de vrouwenverwendag 2014. Dakloze vrouwen en vrouwen vanuit de opvang kwamen vanaf negen uur aan, om op die dag van top tot teen verwend te worden.Bij binnenkomst kregen zij een mooi gekleurde handdoek aangereikt, waarna zij feestelijk werden verwelkomd met koffie en gebak. Mannen waren die dag niet welkom. Voor Bas de oppas werd een uitzondering gemaakt. Hij was aanwezig om de diverse hand en span diensten uit te voeren. Om tien uur deed Joy Falkena het openingswoord, met daarin een duidelijke uitleg over de workshops die er die dag te doen waren. Het was een drukte van jewelste op de gang waar de haren gewassen, geknipt en geföhnd werden.
Voor de vrouwen die moesten wachten tot ze aan de beurt waren bij de kapper, was er in de ruimte ernaast een workshop sieraden maken. In de crearuimte konden ze hun eigen tatoeage ontwerpen, die later met henna kon worden gezet. Ook de visagie en manicuren werden druk bezocht. In twee kantoorruimtes waren bureaus omgetoverd tot rustgevende bedden voor de reiki. Hier konden vrouwen heerlijk ontspannen en hun energie opladen. In een gang stonden teiltjes met warm water klaar, voor de vrouwen die verwacht werden bij de pedicures. Ook bij Pakkie Deftig was het druk met het passen van kleding, schoenen en sjaals. De dames verlieten met tassen vol kleding de workshopruimte.
Maar aan alle verwennerijen komt een eind. Met een glas bubbels in hun hand werden er nog kort verhalen uitgewisseld over de verschillende workshops en de heerlijke lunch. Bij de uitgang kregen alle vrouwen tot slot een goed gevulde verwentas mee. We kunnen spreken van een geslaagde dag.
Loes Smits
================================================
Verslag van een begeleider
M. heeft in de Zamenhofstraat, kortdurende opvang van de Kesslerstichting. Hij heeft er van 25 februari tot 25 november gezeten. In die periode is er weinig gebeurd. Mede daardoor en door het feit dat M. om redenen vaak niet aanwezig was (hij paste op het huis van zijn moeder die opgenomen is, waar hij zich niet kan inschrijven en niet kan verblijven). Op 25 november is het contract vanuit de Zamenhof ontbonden. De afspraak was dat zijn persoonlijke begeleider dit zou doorgeven aan de sociale dienst (M. heeft een WWB-uitkering die naar de Zamenhof ging. M. kreeg tien euro per week), en de uitkering zou laten overzetten naar een daklozenuitkering. Tevens heeft hij gevraagd om een schriftelijke bevestiging. Maar dat doen ze niet bij de Kesslerstichting, werd hem verteld.
M. is erg ontevreden over de Kesslerstichting. Hij vindt dat er niets gedaan is, niet aan zijn schulden, niet aan een verder traject, enz. Er moest maar gewacht worden op een voldoende CIZ-indicatie, op dit moment heeft hij een CIZ-indicatie ZZP 2. Door alle geharrewar met zijn persoonlijke begeleider heeft M. veel stress opgelopen. Hij loopt bij de huisarts, en ook bij de Waag – psycholoog. De laatste omdat hij steeds vast loopt in zijn trajecten. Bij de Waag heeft hij diverse tests ondergaan, waaruit gebleken is, dat er een lichte verstandelijke beperking aanwezig is. Het valt niet op, omdat M. ook een straatwijsheid heeft, waarmee hij kan overleven.
Op 5 december is zijn uitkering stopgezet (nog niet beëindigd). M. is naar het stadhuis gegaan om een uitkering aan te vragen. Daar werd hem gezegd om dit online te doen en om telefonisch een afspraak te maken. Samen met een medewerker van Reakt heeft hij die aanvraag gedaan. Via de telefoon werd hem meegedeeld, dat hij binnen drie werkdagen terug gebeld zou worden. Ondertussen zou het voorbereidend werk gedaan worden. M. hoorde dat er iets getypt werd, en ging ervan uit dat hij teruggebeld zou worden. Dat is niet gebeurd. Op 19 december heeft hij opnieuw opgebeld, vanuit Reakt met een medewerker erbij, en opnieuw online gereageerd en alle gegevens doorgegeven. Hij heeft niets meer gehoord.
Op 23 december zijn we samen naar het daklozenloket geweest. Daar kregen we te horen dat er geen overdracht is gekomen naar de daklozennorm toe. De uitkering zou omgezet moeten worden van een WWB – naar een Daklozenuitkering. Wel waren er verschillende vragen: waar slaap je, wat is je postadres, enz. M. heeft twee adressen opgegeven waar hij verblijft, waarvan één het postadres zou zijn. Bij het daklozenloket werd gezegd dat we het algemene nummer van 02 kl support moesten bellen, om alles opnieuw door te geven. We hebben onmiddellijk gebeld, en de situatie opnieuw doorgegeven.
Er zou gezocht worden naar een ambtenaar, die hem kan begeleiden.
Op 24 december heb ik opnieuw gebeld en gevraagd of er al iets gebeurd was. Of er al een ambtenaar beschikbaar was, hoe het zat met zijn uitkering want M. had niets meer gekregen sinds 25 november, en nog een paar vragen. Opnieuw werd er iets getypt (dat kon ik horen) en is er een rapport opgemaakt.
Op 27 december heb ik opnieuw gebeld, en opnieuw de situatie uitgelegd, en gevraagd wat ik moest doen. Mij werd gezegd, dat ik moest wachten tot we teruggebeld zou worden.
Op 30 december weer gebeld, beetje sacherijnig. Opnieuw alles uitgelegd, gevraagd wat de volgende stap moet zijn, om verder te komen. Tja, u moet naar het daklozenloket. Nee, daar zijn we al geweest, die kunnen ons niet verder helpen. M. komt vanuit een WWB-uitkering.
Geprobeerd om op 31 december te bellen, maar ik kwam er niet door evenals op 2 januari 2014. Uiteindelijk op 3 januari weer contact gekregen met het algemene nummer van de 02 kl support, het telefoonnummer wat we hadden gekregen. Daar werd het volgende verteld:
M’s uitkering is beëindigd.
Ik vraag waarom: Ja, M. wil niet meewerken. De consulent heeft hem op 12 december gebeld (nee, M. heeft de consulent gebeld), precies uitgelegd wat hij moest doen, en dat heeft M. niet gedaan. Er moest o.a. online een aanvraag gedaan worden.
Jawel, dat is gebeurd, en wel met een medewerker van Reakt erbij.
Oh, ja, ik zie het hier staan, iemand van Reakt was erbij. Maar daarna heeft M. niet meer gereageerd. En als hij niets hoort, moet hij zelf reageren.
Mevr. er is elke dag gereageerd, dat heb ik namelijk zelf gedaan.
Nee, hoor, er staat niets in de computer.
Ik weet toch zeker dat ik gereageerd heb.
Oh, bent u mevr. B.?
Ja, dat heb ik toch al gezegd.
Jawel, maar ik wil het even verifiëren.
Er is elke dag gebeld, en niet gezegd wat wij zouden moeten doen.
Jawel, hoor, dat heeft de consulent M. precies uitgelegd.
Nou, dat denk ik niet, want hij heeft het niet gedaan, en komt over het algemeen al zijn afspraken na.
Mevr. ik ga hierover niet met u in discussie. Maar er is gisteren een brief de deur uitgegaan, waar in meegedeeld is dat de uitkering beëindigd is.
Nou, ik vind dit heel vervelend, en jammer dat er niet goed gecommuniceerd is. Ik heb toch echt niet voor niets elke dag gebeld. En wat moeten we nu doen?
U kunt maandag naar het daklozenloket gaan. Ik zou wel met hem meegaan als ik u was, als begeleider.
6 januari we komen bij het daklozenloket aan. Daar wordt ons verteld, dat we niet op het goede adres zijn, dat er niets gedaan kan worden. Ik vraag wat de volgende stappen zouden moeten zijn, en ik krijg schriftelijk mee wat we moeten doen. We moeten opnieuw bellen naar het centrale nummer. En dus bel ik. Ik krijg mevr. P. aan de lijn (die mij al eerder gesproken heeft). Daar wordt gezegd, dat we naar het daklozenloket moeten.
Mevr. daar komen we net vandaan.
Oh, even wachten, ik zal kijken wat u het beste kan doen. U moet naar het advies en informatiebalie van de Sociale Dienst, in het Stadskantoor is een afdeling. We zijn onmiddellijk weg gegaan. Daar moesten we opnieuw een hele tijd wachten, en bovendien was het onduidelijk waar we ons precies moesten melden. Bij de computers of bij een balie.
Bij de balie werd ons verteld, dat er niets gedaan kan worden. De man heeft uitgebreid gesproken met de 02 kl support (ondermeer over de vraag waarom de uitkering beëindigd is: ja, er moet eerst een huisbezoek aangevraagd worden. Maar dan kun je toch wel de uitkering door laten lopen, totdat het huisbezoek gebeurd is. En je weet toch ook dat het een probleem adres is, maar dat het tijdelijk is). Bovendien heeft M. omdat hij geen financiën heeft tot twee keer toe een aanbod voor een woning af moeten slaan, waar hij erg boos over is.
Op dit moment wordt hij van het kastje naar de muur gestuurd. Hoe dan ook, er kan weinig gedaan worden. We krijgen een uitdraai van de rapportage van 24 december (de uitkering is beëindigd op 1 december), van de beslissing tot beëindiging en het advies om een bezwaarschrift in te dienen samen met een goede advocaat.
We hebben onmiddellijk een afspraak bij de advocaat gemaakt.
================================================
Het Leger des Heils let op de kleintjes.
Het afbestelde kopje koffie
De een begint met het project "uitgestelde kopje koffie", de ander begint met het project "afbestelde kopje koffie"....
Kennelijk vindt het Leger des Heils dat haar cliënten teveel dagvergoeding bij de dagactiviteitencentra verdienen, want per 1 november zijn de prijzen voor de koffie en de thee met 50% gestegen en wordt de traditie genadeloos afgeschaft om het eerste kopje koffie als een christelijke geste van barmhartigheid gratis aan de binnenkomende hulpbehoevende mens aan te bieden.
Er zijn 2 lezingen over de oorzaak hiervan: volgens de medewerkers heeft het te maken met de veelvuldigheid van de geregistreerde cliënten waarmee zij gekmakend vaak de dagactiviteit verlaten, om daarna doodleuk weer terug te komen.
De cliënten denken daar weer anders over: die denken dat het heel toevalligerwijs samenvalt met de komst van de nieuwe manager.
Voor beide redenen valt wat te zeggen. Behalve dan dat er al zo weinig dagactiviteiten aan de Wagenstraat worden georganiseerd, op veel geschreeuw en druktemakerij na dan, dat je al niet veel anders kan doen dan constant in en uit lopen, want anders krijg je er zelf het heen en weer van.
Misschien is het ook "goddelijke voorzienigheid": nu de verhuizing naar de Paviljoensgracht in een terminaal stadium verkeert, moet het pand aan de Wagenstraat à 1 miljoen Euro gerenoveerd gaan worden en dat kan volgens een brief van de wethouder binnen de vastgestelde begroting gebeuren (snappez-vouz?).
Aan de andere kant kunnen we dan misschien ook binnen het Leger des Heils een project "uitgestelde koffie" uitzetten. Waarbij ik dan het Leger van harte als sponsor wil uitnodigen, opdat de cliënt die echt voor het eerst binnenkomt, dan ook daadwerkelijk in staat wordt gesteld om even van een weldadig "Kopje Goodwill" te genieten.
Wereldwijd is het Leger des Heils schathemeltje rijk, dus trek open die charitatieve collectepot.
Het is ook nog belastingaftrekbaar!
Ronald Warnik.
================================================
Dakloos en daarna thuisloos
Sinds alweer 5 jaar heb ik een huis. Daarvoor was ik dakloos. Toen ik nog dakloos was had ik een auto waar ik in sliep.
Als ik dan bijvoorbeeld vandaag dacht: “ik ga vanavond in Hoek van Holland slapen”, kon dat gewoon.
Waar ik ook sliep, ik sliep altijd met één oog open.
Maar voelde me wel vrij!
Soms kwam de politie langs, midden in de nacht en ging ik met een geel papiertje opzak weer verder.
Tot dat ik mijn woning kreeg.
Wat een feest. Je krijgt bijzondere bijstand en als slagroom op het toetje weten alle schuldeisers ook weer waar je bent.
Kortom, heel veel stress erbij niet alleen ‘s nachts met één oog
open slapen maar ook overdag met gespitste oren thuis zijn of niet weer
de bel gaat met een schuldeiser aan de deur.
En als je pech hebt dan is het geen deurwaarder, maar de politie.
Dit moet dan je veilige haven zijn, je huis.
De plek waar je je thuis moet voelen.
Je huisje mooi inrichten heeft ook weinig zin, omdat het toch mee met meneer de deurwaarder.
En meneer politieagent heeft ook niet een 9 tot 5 baan. Als je
overdag niet thuis bent, komen ze gewoon weer om 5 uur ’s nachts terug.
Ik ben nog steeds niet dakloos. Ik slaap wel weer met één oog open
en houdt mijn oren overdag gespitst voor meneer de deurwaarder.
Ik kan niet meer denken “vandaag slaap ik eens ergens anders”.
D. Loos
================================================
Het Straatpastoraat Is Onmisbaar!
Ondanks een wel heel spannend debat in de Commissie Samenleving, op woensdag 15 januari in de Raadzaal van het Stadhuis van de gemeente Den Haag, waarbij heel veel steun uitging naar het Straatpastoraat, zowel van de insprekerszijde als van de meeste fractiespecialisten, blijven de 2 straatpastores, Klaas Kofferman en Mariëtte Brekelmans, in onmacht achter.In onmacht, omdat de beleidsverantwoordelijken het spel zo hebben weten te bespelen, dat de DHOD subsidiegelden er niet voor alle organisaties zijn die zich bezig houden met de dak- en thuislozen. Eventueel kan alsnog elders binnen het gemeentebudget weer wel toch nog subsidiegelden aan te wenden zijn, voor organisaties die niet onder DHOD vallen, maar toch ook weer net niet wel…
Het nieuwere beleid waar de beleidsverantwoordelijken naar toe willen, heeft als rode draad het begrip efficiency (over de gemeente zelf zullen we het dan maar even NIET hebben). Maar, als je louter hierop gebaseerd een vergelijking maakt tussen de organisaties, die wel onder DHOD vallen en zij die er net niet onder vallen, dan zou het Straatpastoraat er met vlag en wimpel boven uit torenen.
Dit geldt vooral omdat zij die dak- en thuislozen weten te bereiken, die het hebben gehad met de reguliere maatschappelijke opvang (dus die organisaties die wel binnen DHOD vallen), en deze mensen wel aan zich kunnen binden door (niet aan regels en een tijdslimiet gebonden) Professionele Nabijheid. En hen daarmee zelfs soms aan huisvesting kunnen helpen.
Daarom, het Straatpastoraat is in haar efficiency onmisbaar. Zeker zolang alle andere organisaties in het DHOD beleid zijn gebonden aan enge regels, subjectieve beoordelingen over cliënten, trajecten en tijdslimieten. Het Straatpastoraat heeft engelengeduld, oordeelt niet en is er voor iedereen.
Het Straatpastoraat is ook onmisbaar omdat zij al jarenlange (ook professionele) ervaringsdeskundigheid heeft , werkt met vrijwilligers en kleine budgetten, niet afkomstig van gemeentelijke subsidies.
Haar belangrijkste activiteit in het kader van de Professionele Nabijheid is de ontmoetingsmaaltijd op de vrijdagavond. En die is op haar beurt weer onmisbaar voor de dak- en thuislozen, ook om met een heel dun lijntje toch nog in contact te blijven met de maatschappelijke opvang.
Onmisbaar bij deze ontmoetingsavond, standaard op de vrijdag, zijn daarbij de Straatpastores. Zij steken de aanwezigen een hart onder de riem door eerst de mis te geven en vormen tijdens en na de maaltijd zeer laagdrempelige aanspreekpunten, voor iedereen en zonder voorwaarden. Onmisbaar, omdat je dit concept voor hulpverlening bij geen van de instellingen binnen het DHOD vindt, laat staan tegen zo veel efficiency.
Het Straatpastoraat is ook voor DHOD ook onmisbaar: zij koppelt efficiency aan de menselijke dus geduldige maat en niet aan subjectieve, voorwaardelijke trajecttijdslimieten..
Onmisbaar, dus ook voor dak- en thuislozen.
Ronald Warnik
================================================
Project "De Buitenboordmotor"
De Pier wordt aangeboden in de verkoop.
5 voor de prijs van 1 project:
Ik wil ervoor pleiten dat het Straatconsulaat bij de gemeente een
project indient om op de Pier een dak- en thuislozen zomer ressort te
faciliteren.
Dit kan dan in de winter functioneren als winteropvang.
Het kan dienen als permanente Soepuitdeellocatie.
Je kan de restaurants/cafés openhouden met vrijwilligers met een
vrijwilligersvergoeding en het zo ook financieel zelfvoorzienend maken
(waar dak- en thuislozen gewoon het hele jaar door toegang hebben).
Het kan uiteindelijk gaan fungeren als opvang in eigen beheer.
Voordat het zelfvoorzienend kan zijn, is het aan te raden, de 700.000
euro van de buitenboordmotor in DHOD, welke in 2013 nog beschikbaar is,
hiervoor aan te wenden.
Voordeel: er zijn geen omwonenden.
Voordeel: daklozen zijn al gewend aan een bouwvallige omgeving.
Voordeel: je kan het Van der Valkrestaurant aanwenden voor warme maaltijden.
Voordeel: je kan de dak- en thuislozen geld bij laten verdienen, door het werk in de vrijwilligerssfeer aan te bieden.
Voordeel: iedere dakloze uit de regio kan er terecht, met of zonder traject, er is plaats genoeg!!
We vragen aan Jantje Beton voor de versteviging van de steunpilaren, of we maken het geheel drijvend, zodat we ook cruises over de Noordzee kunnen maken.
Ronald Warnik
A Meezing Kerst
Vrijdag 13 december werd er voor de 10e keer in de Grote Kerk in Den Haag het A Meezing Kerst gehouden. Net als vorig jaar wilde een aantal vrijwilligers van De Achterban zich inzetten voor de ouderen.
Het was een koude middag, maar wel hartverwarmend om te zien hoeveel touringcars met ouderen stopten bij de ingang van de kerk. Met scootmobiel, rollator of lopend werden de ouderen door de vele vrijwilligers naar hun zitplaats in de kerk gebracht. Een van de kerstbomen, die prachtig versierd waren, werd geschonken door de Telegraaf.
Nadat alle plaatsen waren ingenomen kon de wethouder van jeugd, welzijn en sport, de heer Karsten Klein een welkomstwoord uitspreken. Hij vertelde dat dit de tiende editie betrof en dat hij hoopt dat dit nog vele jaren zal kunnen doorgaan.
Samen met de koren Hagacantare en HagaSonare, het Piërre d’Or koperensemble, de sopraan Marijke Groenendaal en de organist Aart de Kort begonnen we onder leiding van Dirigent Danny Notenboom aan een sfeervolle middag.
Volop werd er meegezongen met het koor, door de oude en jonge mensen. Na een uur werden er drankjes rondgebracht en uitgedeeld. Daarna konden we nog een uur lang genieten van het koor en de sopraan die zo hoog kon zingen, dat ik even bang was dat de grote ramen zouden springen. Om 17:00 uur werd de erwtensoep en roggebrood uitgedeeld wat welkom was, want van het zingen krijg je honger.
Inmiddels stonden buiten de touringcars te wachten op de ouderen die nog aan het genieten waren van de soep. Dan is het tijd om afscheid te nemen en de mensen te begeleiden naar de bussen. Doordat alle begeleiders en vrijwilligers zich inzetten om de mensen naar de juiste bus te brengen, konden we afscheid nemen van de mensen die hopen er volgend jaar weer bij te kunnen zijn.
Dit alles werd mogelijk gemaakt en ondersteund door de Boodschappen Begeleidings Dienst (BBD). Want zonder ondersteuning zou deze samenzang niet plaats kunnen vinden. Zij werden weer geholpen door vele vrijwilligers en natuurlijk de catering.
Lo Krijger, Eve Bardin,Ronald Warnik en Loes Smits van De Achterban vonden het een geweldige dag om zo ouderen te helpen die enorm hebben genoten van deze geweldige middag.
Loes Smits
===========================================
Bevooroordeeld!
De beste wensen voor iedereen. Hoewel…. eigenlijk niet voor de verslaafde daklozen. Zij kosten ons geld volgens het essay van Rinus Otte in dagblad Trouw van 29 december jl. met de titel “Eerherstel voor de cel”. Rinus Otte is raadsheer van het gerechtshof Arnhem en hoogleraar in de organisatie van de rechtspleging aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij beschrijft in zijn essay dat verslaving een keuze is en dat verslaafden geen recht hebben op kostbare zorg, maar celstraf moeten krijgen. Hij pretendeert dat in tijden van bezuiniging de nadruk niet op (vaak te dure) zorg moet liggen, maar op passende celstraffen. Hier krijgen ze structuur aangeboden. Bovendien moeten we er maar aan wennen dat we meer verslaafde daklozen op straat zullen zien.
In Amerika bleek al uit een groot onderzoek en de wereldorganisatie van psychiaters en psychologen hebben in hun handboek DSM-4 opgenomen dat verslaving een stoornis is. Rinus Otte hecht hier geen waarde aan, want dit zou inhouden dat “een verslaafde geen vrije wil heeft” en dit raakt zijn strafrecht. Want je kan immers iemand die verminderd toerekeningsvatbaar is niet hard straffen. Want zonder keuzevrijheid geen schuld. Meer en meer wind ik mij op. Hoe bevooroordeeld en slecht onderbouwd ondermijnt Rinus Otte vele jaren aan onderzoek over verslavingen door op zo’n harde toon te spreken over zijn medemens. Een medemens die het veel slechter getroffen heeft en niet zo lekker warm en knus in een groot huis woont, als Rinus Otte. Een harde klap in het gezicht van onze verslaafde medemens en zeker ook een klap in mijn gezicht.
Nogmaals de beste wensen voor iedereen. Mijn gevoel zegt behalve voor Rinus Otte, want Rinus Otte vindt dat je een medemens in de problemen niet moet helpen, maar straffen. Volgens hem is dat menselijk en normaal, straf uit delen. En hierin moet je al zeker geen rekening houden met beperkingen van je medemens. Verslavingen zijn geen stoornissen, dus zijn verslaafden mensen die hun gedrag niet willen veranderen. Dat zij dit niet zouden kunnen door bijvoorbeeld een verslaving, moeten we erbuiten houden. Zulke mensen horen gewoon in de cel en dat bespaart ons tijdens de crisis pakken geld voor dure zorg.
Daarom zegt mijn gevoel niet doen. Maar mijn verstand zegt gun deze man het beste, dus dat doe ik . Het beste Rinus Otte in je warme huis. Gelukkig dat wethouders, beleidsmedewerkers en andere hulpverleners beter weten. Zij zien gelukkig wel in dat je voor de verslaafde medemens goede zorg moet regelen en dat dit uiteindelijk goedkoper is dan de vaak dure gevangenissen en de overlast op straat.
Voor alle verslaafde medemensen, wij zijn er voor jullie! En zolang dit nodig is zullen we jullie belangen blijven behartigen en rechters, zoals Rinus Otte, blijven vertellen dat ze er dik naast zitten. Een goed nieuw jaar!
Chantal
================================================
Sinterklaas
Iedereen heeft zijn ochtend ritueel. De een leest de krant, de ander luistert naar de radio of kijkt naar tv. Met een kop koffie, een broodje of sigaret, sapje of helemaal niks. En daarna allemaal de deur uit om weer een dag te werken voor de staat die het nodig blijft vinden de hardwerkende burger weer te korten op zijn portemonnee.
Ik sta elke dag op met een kop koffie en een sigaret en kijk bewust
niet in kranten, luister geen radio of kijk geen tv. Zo verkom ik dat
ik mijn goede dag direct verpest met alle kommer en kwel van
bezuinigingen telkens weer en weer. Zo hoef ik het niet te zien en kan
ik net doen of het er allemaal niet is. En zo met de komst van
Sinterklaas blijkt dat veel Nederlanders het met mij eens zijn. Hoezo
bezuinigingen? Het is Sinterklaas, een nationale feestdag, en zeker geen
tijd van bezuinigen. En mensen maken de winkels blij.
Wel gek? De dagen dat we los gaan, ons even niet druk maken over onze
portemonnee. En even vergeten dat er veel Nederlandse mensen helemaal
geen geld hebben voor feestdagen, zoals deze. Waar kinderen hopen dat
Sinterklaas dit jaar wel langs komt en de voedselbanken minder te
vergeven hebben.
Ellende die we niet willen zien, daar sluiten wij liever onze ogen
voor. Wat we niet zien of horen is er dan even niet. We genieten van de
warmte in onze huizen, het gelach van de kinderen en de ooooo’s van de
persoon die zijn cadeau net heeft uitgepakt, niet beseffend dat er
buiten een eenzame man of vrouw staat te kijken naar binnen.
Zij hebben geen familie, warme huizen en fijne dagen. Zij hebben
verdriet van verlies, pijn in het hart, wanhoop nabij. Dit is wat zij
ook wilden, maar wat niet kon. Zij gaan weer op zoek naar een droge
plek voor de nacht weten dat ze niet gezien willen worden door de
families bij de open haard.
Fijne feestdagen, maar vooral heel veel sterkte voor de dak- en
thuislozen die tijdens deze feestdagen alle bezuiniging zeker niet
zullen vergeten.
Chantal
================================================
Verslag rondleiding Tweede Kamer.
Na de beveiliging kwamen we in de centrale hal, waar we enkele minuutjes zaten te wachten op de secretaresse van Manja Smits, die ons zou rondleiden door het gebouw met haar collega.Eerst kregen we in een vergaderzaal een video van 15 min. te zien over de politiek, van begin tot eind, wat gebeurt er met je stem, waarin politieke begrippen wat meer aan het licht kwamen.
We kregen tijdens het lopen naar de Tweede Kamer vrijwel onmiddelijk aanvullende informatie over allerlei onderwerpen, van kunst tot geschiedenis, politiek, etc.
In de Tweede kamer was de informatie meer gericht op de politiek, maar ook op de verlichting en het gebouw zelf, waarom het in de Tweede Kamer altijd dezelfde temperatuur en lichtval had, om zo geen grote beslissingen te beïnvloeden, dus ik was persoonlijk erg blij met de rondleiding.Er was bijvoorbeeld een kamer die uit Engeland per schip naar Nederland is gebracht, daar lagen alle verslagen uit de Tweede Kamer, en dat ging terug tot wel 1400- nog wat, en je kon er de oude boekengeur ruiken in een Chinees Draken-interieur, het was heel mooi om te zien.
Hierna kregen we in een van de vergaderzalen een gesprek met SP-kamerlid Manja Smits, die vertelde wat haar werk nou inhield, wat ook heel informatief was, ik heb er erg veel van kunnen leren. Hierna konden we wat drinken en broodjes eten, aanvullende vragen stellen, dus in het kort:Ik vond het helemaal top.
Kiem Belhai
================================================
Dak- en thuislozen in de media
Onlangs verschenen er een aantal berichten in de media die mijn aandacht trokken. Ik stoor me en maak me zorgen over de eenzijdige berichtgeving als het om dak en thuislozen gaat, op TV en in de krant kortweg zwervers genoemd.
Neem het voorval dat een ”zwerver twee agentes aanvalt en mishandelt” en de desbetreffende dienders daardoor behandeld moesten worden in het ziekenhuis.Wat er niet bij wordt vermeld is dat de gemeente Den Haag een zero tolerance beleid voert ten aanzien van dak- en thuislozen, waarbij opjaagbeleid wordt uitgevoerd en men te pas en te onpas om legitimatie wordt gevraagd (terwijl men drommels goed weet wie wij zijn), je voortdurend gesommeerd wordt om door te lopen, niet te gaan hangen en/of zitten etc. etc. en terecht en onterecht boete na boete opgelegd krijgt. Boetes die je meestal niet kan vermijden en zelden kan betalen.
Het voorval hierboven was daar een voorbeeld van . De desbetreffende dakloze werd voor de zoveelste keer die dag gesommeerd om op te staan en door te lopen, waar hij geen gehoor aan gaf, waarop de ambtenaren besloten om hun opdracht kracht bij te zetten door peperspray in het gezicht van de dakloze te spuiten. Hierop werd hij zo boos dat hij zich verweerde en de agentes aanviel.
Ik zeg niet dat dit mag, maar begrijpen doe ik het wel en ik hoop dat middels dit stukje het voorval in een ander daglicht komt te staan.
Ruud Démeyer
================================================
Medezeggenschap van belang!
Medezeggenschap is een groot goed voor de Politiek. Tot heden is dat ook waar de politiek op heeft ingezet. Zowel landelijk als lokaal zijn er veel instellingen en organisatie die actief inzetten op de medezeggenschap van dak- en thuislozen en gebruikers. Signalen worden goed gecoördineerd en worden in casussen aangeboden aan de gemeentelijke of landelijke politici. Hiermee krijgt de politiek sneller zicht op hoe en waar beleid in de praktijk anders uitpakt dan bedoeld was. Kunnen ze sneller reageren op klachten en beter advies inwinnen over nieuw in te voeren beleid. Een groot instrument, waarin de kosten lager zijn dan de baten zou je denken.
Tijden van bezuinigingen!
Overal moet gesneden worden in het budget. Zo ook voor de maatschappelijke opvang. Op zich niks mis mee zou je denken. In tijden van crisis moeten we allemaal wel wat inleveren, toch? Zeker! En je zou denken dat ze daarbij de waarde inzien van instellingen en organisaties, zoals De Achterban. Maar tot mijn grote schik (en ik hoop ook de uwe) worden instellingen en organisaties die de belangen behartigen van dak- en thuislozen, zowel op lokaal als landelijk, hard (weg) bezuinigd. Hun bestaan wordt onzeker en daar waar mogelijk is wordt gekeken naar de mogelijkheid van bijvoorbeeld fusies, om te zorgen dat de medezeggenschap en de belangen voor de doelgroep toch worden gehoord bij de politiek en instellingen van de maatschappelijke opvang.
Vraag!
Wat is er gebeurd in de politiek? Waarom kiezen ze voor bezuinigingen op belangenbehartiging en medezeggenschap? Waar zijn de politici gebleven die dit zo belangrijk vinden? Worden we bewust weer monddood gemaakt, zodat wij niet lastig kunnen doen? Ik zou het niet weten!
Ik hoop dat diegene in de politiek die over de subsidies gaan van deze instellingen of organisaties mij daar eens een bevredigend antwoord op zouden willen geven.
Een anonieme burger
================================================
Bezuinigen
We bezuinigen wat af tegenwoordig. De inkt van de ene bezuiniging is nog niet droog of de volgende wordt alweer in de lucht gegooid. Niet alleen door het kabinet, maar door het opdrogen van de geldstroom van Rijk naar Gemeente zijn ook deze laatste gedwongen de geldkraan dicht te draaien. En hoe lager de overheid, hoe dichter de bezuinigingen bij de mens komen, met name diegenen die als de zwakkere in de maatschappij staan.
Waar gemeenten in het verleden nog wel eens de hardste klappen voor de inwoners konden verzachten is dit in 2012 echt afgelopen om maar niet te spreken over de jaren erna. Kabinet en bestuurders in lagere overheden nemen het woord bezuinigen steeds makkelijker in de mond en er wordt hard gesnoeid.
Waar al deze bestuurders overheen kijken is het effect van de maatregelen op de mens, want dat wordt vergeten, bezuinigen gebeurt op mensen, het zijn uiteindelijk de burgers die de prijs betalen en in dit geval de armsten in de samenleving, de dak- en thuislozen. Daar waar niets meer te halen lijkt, vinden bestuurders nog een plakje dat met de kaasschaaf weggesneden kan worden. Dat de huid al van het lichaam is geschaafd doet niet ter zaken,
we schaven tot bloedens toe door. Zo wordt in Den Haag gesproken over het wegbezuinigen van de Soepbus, het IKW en de weggeefwinkel, het sluiten van een of twee dagopvang mogelijkheden en de nachtopvang wordt gehalveerd.
Makkelijk neergeschreven maar als je dak- of thuisloos bent betekent dit geen warme maaltijd, rondhangen op straat in weer en wind en tot slot kun je ook nog buiten overnachten. Bij de dag- en nacht opvang kon je af en toe je kleding wassen en douchen, hier moet je nu een andere oplossing voor vinden.
De maaltijdverstrekking kun je vergeten. Een bed om in te slapen is ook een brug te ver. En als je dan eindelijk een eigen plekje hebt kun je het niet, al is het maar minimaal, inrichten. Eigenlijk wordt je gewoon wegbezuinigd, je bestaansrecht staat op het spel. Hiermee snijdt de politiek zichzelf diep in de vingers bestaansrecht is een primair mensenrecht vervat in de Europese rechten van de Mens. De kloof tussen dakloze en politiek is te groot om te overbruggen.
Bestuurders zien of willen niet zien dat het snoeibeleid waar ze mee bezig zijn levende takken van de mensenboom afhaalt. Het woord bezuinigen valt en er wordt ad hoc gehakt, waarbij aantallen naar beneden bijgesteld worden en men roept dat de burger zelfredzaam moet zijn. De doelgroep van dak- en thuislozen is vaak echter niet zelfredzaam genoeg om dit te doen. Tenminste niet op de manier die de maatschappij graag ziet. Het leven op straat is hard en duur, de mentaliteit navenant. Als na verloop van tijd overlast van dak- en thuislozen weer toeneemt gaan bestuurders zich pas weer buigen over de problematiek van deze doelgroep waarbij repressieve maatregelen altijd favoriet zijn over preventieve. Dat de afbraak van succesvolle laagdrempelige projecten aan de basis van de overlast ligt wordt maar al te makkelijk over het hoofd gezien.
Hebben dak- en thuislozen dan geen plicht tot zelfredzaamheid? Natuurlijk wel alleen moet wel gekeken worden naar mogelijkheden en onmogelijkheden van deze groep. Het wegbezuinigen van primaire levensbehoeften van deze groep geeft niet het zetje in de rug dat deze groep nodig heeft om een nieuwe start te kunnen maken. Deze daklozen zullen niet in de bestaande programma’s komen, voor die tijd zijn ze al wegbezuinigd.
================================================